JAAROVERZICHT VAN MEI 2020 TOT EN MET APRIL 2021 JAAROVERZICHT VAN MEI 2021 TOT MEI 2022
LANDEN: Canada (Britsch Colombia), Amerika (state Washington), NederlandAANTAL MIJLEN PER MAAND 2021/2022
mei 673 , juni 495, juli 411, augustus 376, september 180, oktober 174, november 153, december 207, januari 40 februari 0, maart 0, april 0 mijl.
PILOTS EN KAARTEN DIE WE DIT JAAR GEBRUIKT HEBBEN:
01 North Coast British Colombia, Don Douglas and Reanne Hemmigway-Douglass 02 South Coast British Colombia, Don Douglas and Reanne Hemmigway-Douglass 03 West coast Vancouver island, Don Douglas and Reanne Hemmigway-Douglass 04 Salishsea pilot, Desolation sound
05 Salishsea pilot, Gulf islands
06 Best Anchorage off inside passage, William Kelly
07 Waggoner Cruising guide British Colombia
08 Salishsea pilot, San Juan islands
09 de APP "ActiveCaptain" die we over een bestaand navigatie programma hebben download. Dit geeft extra informatie van ankerplekken, marina's.
Voor het wandelen gebruiken we:
De Maps.me app op de telefoon
Op internet staat een goede site voor wandelroutes vanaf ankerplek
“Hicking Trails for boaters in coastal Britisch Colombia and Alaska"
WEERBERICHTEN:
Via SSB/MARIFOON
Via sailmail halen we al jaren Gribfiles binnen.
Canada en Amerika geven de hele dag goede weer informatie over de marifoon.
VIA INTERNET HAALDEN WE DE WEERINFORMTIE:
passage weather, en de website “Windy”
ONDERHOUD EN PROBLEMEN AAN BOORD:
Anodes vervangen
Reparatie koelkast
MEDISCH: Beide gezond.
APARTE GEBEURTENISSEN IN 2020/2021:
Ook dit jaar waren de Covid regels grotendeels nog van pas en waren de grenzen voor boten tussen Canada en Amerika nog lange tijd gesloten zodat we een tweede verlenging kregen.
Voor de Giebateau hoefden we geen import belasting te betalen zolang wij in Canada mochten blijven maar als wij het land moesten verlaten en de boot in Canada bleef moesten we de belasting wel betalen. Dit was één van de redenen dat we dus ook niet naar Nederland konden.
Maar we hadden geluk om in Covid tijd hier in Canada te zijn want wij mochten wel vrij rond varen en wandelen al wilden sommige eilandjes en dorpjes geen bezoekers. Daar hadden we respect voor en bleven daarvan weg. In andere delen van de wereld was dit wel anders. We hoorden dat bij sommige eilanden in de Pacific en Atlantische oceaan je op de ankerplek moest blijven en dat ze beperkt van hun boot af mochten.
Omdat we Canada niet konden verlaten besloten we eind mei toch nog een keer door de Canadese scheren richting Alaska te zeilen. Je weet maar nooit of de grenzen toch open gaan.
We hadden veelal zuiden wind wat nogal bijzonder was omdat er normaal in deze tijd van het jaar meer noordelijker wind hoort te staan. We bleven veelal aan de buiten kant en deden mooie nieuwe ankerplekken aan, maakten vandaar uit mooie dinghy tochten en maakten mooie wandelden. We hadden afgesproken met Colin en Brooke waarmee we een gezellige tijd hadden en ik veel leerde van de bloemen, planten, mossen etc.
Op eenentwintig juni mochten de bewoners van Britisch Colombia weer bij elkaar op visite en door hun provincie reizen en mochten wij Prince Rupert (noordelijkste plaatsje van Canadese scheren) in. Onze koelkast deed het niet goed meer zodat er een monteur aan boord kwam om gas in het koelsysteem te vullen, dit als nood reparatie. Via zijn bedrijf bestelden we ook een nood reparatie kit zodat we het zelf konden bijvullen als dit nodig was. Verder hadden we geregeld dat we hier onze tweede Covid vaccinatie konden krijgen en deden nog wat boodschappen.
Van bewoners hier hadden we gehoord dat iets boven Prince Rupert een gebied is waar we vanaf de ankerplek vele grizzly beren konden spotten. Aangezien we op onze reparatie kit moesten wachten zeilden we er heen en zagen we inderdaad vele grizzly beren (met jongen). De grenzen van Alaska bleven gesloten maar net toen we op het punt stonden weer langzaam zuidwaarts te gaan zeilen hoorden we over de radio dat de Queen Charlotte eilanden open gingen. Yes, daar wilden we vorig jaar al heen maar toen was het gesloten. De Queen Charlotte eilanden zijn grotendeels een nationaal park van de Native mensen zodat we er wat rondzeilden.
Ondertussen hadden we contact met andere zeilers en gingen er geruchten dat de grenzen naar Amerika waren gesloten maar dat Port Angeles wel boten binnen liet. Ook hadden we van een ander stel zeilers gehoord dat hun derde verlening was afgewezen. Die moesten wij ook gaan aanvragen als we niet op tijd naar Amerika konden. We kregen toch wat kriebels en besloten toch sneller zuidwaarts te zeilen zodat we niet al te lang bij de Queen Charlotte eilanden zijn bleven. Toen de eerste zeilboot in Port Angeles was ingeklaard volgden er al snel nog andere zeilboten waaronder wij. Na bijna anderhalf jaar in Canada waren we nu in Amerika. Hier zeilden we tussen de San Juan eilanden en de Puget sound, ontmoetten vrienden die we lange tijd niet gezien hadden en ook nieuwe mensen. Na de kerst met vrienden te hebben gevierd konden we daar ook onze derde vaccinatie halen (in Amerika) zodat we volledig gevaccineerd waren.
Langzaam werd duidelijk dat we de boot tegen betaling bij de buren van kennissen konden achter laten en dat we naar Nederland konden vliegen. We boekten de tickets en konden bij mijn tante in Wilnis in hun tweede huisje in quarantaine. Vlak voor de vlucht werden de regels iets veranderd en moesten we een Covid test in vierentwintig uur hebben i.p.v tweeënzeventig uur. Dit was even een stress moment maar uiteindelijk hebben we ook dat geregeld.
Na bijna twee jaar zagen we mijn moeder weer. We bleven drie maanden in Nederland waar we een goede tijd met haar hadden. Dit keer nodigden we onze vrienden bij ons uit aangezien we in de serre konden zitten die dit Covid veilig was. Tijdens ons verblijf in Nederland werden de regels nog meer versoepeld en hoefden we geen afstand meer te houden en geen mondkapjes meer te dragen.
Paul vloog één mei terug naar Amerika en ik zeven mei naar Canada. Paul zeilde de boot alleen naar Canada en op tien mei zagen we elkaar in Nanaimo. Voor ons wel erg raar om zo lang niet bij elkaar te zijn.
OP NAAR MEXICO.